آرژانتين براي آخرين بازي مسي اشك مي‌ريزد
آرژانتين در غم و اضطراب خداحافظي ليونل مسي از تيم ملي اين كشور فرو رفته اس
به گزارش "ورزش سه"، مصطفي سليمان، پژوهشگر انگليسي حوزه فناوري، در يكي از كتاب‌هايش نظريه‌اي مطرح كرده است: هنگامي كه انسان با سناريويي ناخوشايند مواجه مي‌شود، واكنشي از جنس «گريز از بدبيني» نشان مي‌دهد. يعني رد خودكار يك ايده غيرقابل‌قبول، حتي زماني كه عقلاني بودن و اجتناب ناپذير بودن آن پذيرفته شده باشد.
آرژانتين به عنوان كشوري شيفته فوتبال، حالا در مورد تيم ملي‌اش هيچ ترديدي ندارد اما شايد در همين ساعات شروع به ورود به چنين وضعيتي كند. چون ليونل آندرس مسي كوچيتيني، دستكم از نظر تئوري، براي آخرين بار در مسابقات انتخابي جام جهاني براي كشورش به ميدان خواهد رفت. برابر ونزوئلا، هواداران در چيزي شبيه به يك درگيري عاطفي شركت خواهند كرد، نمونه‌اي از چيزي كه سرانجام ناگزير هستند با آن روبرو شوند و بپذيرند، حتي اگر دردناك باشد: وداع با آخرين قهرمان. با لئو.
شايد مناسب‌ترين راه براي تجليل از مسي، براي لذت بردن از او همان‌طور كه اسكالوني از هواداران خواسته بود، اين باشد كه اين مسابقه و تمام مسابقات پيش‌رو، فارغ از اهميتي كه دارند، چون آخرين بازي تلقي شوند و اين كه مونومنتال ريزه‌كاري‌هاي او را با همان شور و هيجاني تشويق كند كه در سال ۲۰۰۵ برابر پرو، در اولين حضورش انجام داد و دريبل‌هاي برق‌آسايش تيم فوتبال استراليا را تحسين كرد.
و اين كه نام خانوادگي‌اش مانند يك مانترا فرياد زده شود، همراه با تعظيمي كه از كاتالونيا وارد شد و حالا به عادتي در هر تاثيرگذاري لئو در جريان بازي تبديل شده است.
و اين كه براي يك گل ديگر در پيراهن آرژانتين، تا مرز گرفتگي صدا جشن گرفته شود (فردا جمعه است، چه اهميتي دارد؟)، چه مانند اولين گلش برابر ونزوئلا در ماراكايبو در ۱۸ سال پيش يا سه گلي كه نزديك به يك سال پيش در پيروزي ۰-۶ برابر بوليوي در نونيس به ثمر رساند. چون شايد اين آخرين باشد. يا نه. چه كسي مي‌داند؟
لئو، لئو...
بزرگ‌ترين گناه، در هر صورت اين خواهد بود كه هوادار شروع به دلتنگي و اضطراب كند. اين كه حس ناتواني از نبودِ ادامه اين نمايش را تجربه كند. چون اين يعني محروم كردن خودش از تمام چيزهاي ديگر. از اصيل‌ترين و مثبت‌ترين احساساتي كه لئو در جريان ۷۱ مسابقه مقدماتي تجربه كرده است كه امشب هفتاد و دومين آن خواهد بود و او را در كنار ايوان هورتادو در صدر بيشترين تعداد حضور در رقابت‌هاي مقدماتي قرار مي‌دهد.
بگذار اشك‌ها، اگر جاري مي‌شوند، از يادآوري شاهكارهاي بي‌شماري باشد كه لئو در اين ۲۰ سال رقم زده است. مانند زماني كه توپ را زير پيراهن شماره ۱۰ گذاشت تا به جهان بگويد تياگو در راه است. يا وقتي ضربه آزادي را زير ديوار دفاعي اروگوئه نواخت و بدون اين كه بداند سنتي تازه ساخت: حضور كروكوديل پشت ديوار انساني.
چگونه مي‌توان بازگشت ريش و موي بلوند او را براي شكست همان رقيب ابدي فراموش كرد، پس از اين كه احساس كرده بود تيم ملي جايي براي او نيست؟ استعفايي كه ناشي از حس سه فينال از دست رفته تا سال ۲۰۱۶ بود كه او را به قدر كافي مجازات كرد و استعفايي كه خوشبختانه در نهايت از آن پشيمان شد...
برچسب: ،